De bergen van Ella

De volgende dag staan we weer vroeg op. Zo zijn we op tijd om in schappelijke temperaturen te beginnen aan 1 van de 2 wandelingen vandaag. De eerste wandeling begint op het station van Ella. We lopen door de stationshal en slaan rechtsaf, het spoor op. We negeren een bord met de tekst (quote, excuus voor beginners Engels ;-)) "walk on the railway line is prohibited" en even later passeren we een bord met de tekst "walking on railway is dangerous". Leuk: wandeling 1 is begonnen! We lopen een paar kilometer over het spoor en komen langs enkele huisjes en vele vergezichten. Door een donkere tunnel, om uit te komen bij de nine arches bridge: een brug met - jullie raden het al - 9 bogen eronder. Naast de brug is een klein restaurantje (terwijl hier in principe geen klanten zijn, want op het spoor lopen is verboden...) waar we curd met honing bestellen. Dat is yoghurt gemaakt van buffelmelk. Het wordt verkocht in potten van klei. Dit hebben we meerdere keren gezien tijdens de reis, in kraampjes aan de kant van de weg. Het smaakt erg fris en zoet, dankzij de honing. Lekker! Om 9:20 uur komt de trein naar verwachting over de brug rijden en daar wachten we een kwartiertje op. Precies op tijd horen we de trein langzaam aan komen tuffen, vol met reizigers die naar buiten hangen uit ramen en deuropeningen. Aapjes kijken: zij naar ons, wij naar hen. De trein verdwijnt in de tunnel en na nog even van het uitzicht vanaf de brug te genieten lopen wij terug. Bij het station sluiten we wandeling 1 af en na een korte autorit beginnen we aan wandeling 2: de beklimming van Little Adams Peak. De grotere broer ligt een stuk buiten Ella en is (met midden in de nacht opstaan en de moeilijkheidsgraad) een klim die vooral ervaren klimmers aandurven. De meeste reizigers kiezen voor het kleinere broertje. Little Adams Peak is de hoogste top van een berg met in totaal 5 toppen. Die liggen naast elkaar en worden 'knokkels' genoemd. Als in: die van een hand. Na een stuk gewandeld te hebben tussen theevelden door, komen wij bij een trap / rotshelling omhoog. Zo'n 300 treden, een onbekend aantal rotsen en stenen en een steeds sneller gaande hartslag later bereiken we de top van Little Adams Peak. Uitzicht op de vallei beneden en de Ella Rock tegenover ons: de hoogste berg van Ella. Van de eerste knokkel lopen we naar de tweede, iets minder hoge, knokkel. Nog steeds indrukwekkend door de verre uitzichten en de steile hellingen naar beneden. De helling bestaat uit gras, bomen en rotsen. Op een paar uitstekende (letterlijk) rotsen kan men plaats nemen om onwijs kicken foto's te maken en dit hopelijk na te kunnen vertellen... Brrrr! Wij kiezen voor de iets minder maar alsnog kicken foto's met meer zekerheid op blijvende grond onder onze voeten. Erg gaaf om de onbewoonbare, ruige berg vanaf boven te bekijken. En dichtbij de afgrond ook wel duizelingwekkend ;-) Na een fotoshoot en een snack (banaan) later, zetten we de afdaling in. Dat gaat makkelijker!

We lunchen in het centrum en 's middags relaxen we, genietend van het uitzicht vanaf ons balkon over de 'Ella Gap'. Dat is de term voor de vallei met links de knokkels van Little Adams Peak en rechts Ella Rock. 's middags trekt de vallei vol met mist, waardoor het gehele uitzicht is verdwenen. Dat heeft ook wel iets, alsof er na ons balkon niets meer is...

De volgende ochtend weer vroeg op want onze chauffeur&gids in één heeft aangeraden onderweg van Ella naar onze volgende bestemming een olifantenweeshuis te bezoeken. Daar is het om 9 uur voedertijd en dat is de kans om alle circa 40 olifantjes van dichtbij te zien. In het weeshuis worden met name jonge olifantjes opgevangen, die een ongeluk hebben gehad in de jungle of die zijn afgedwaald van de ouders of kudde. Wanneer bijvoorbeeld een klein olifantje in de jungle in een gat valt of gewond raakt en het de andere olifanten niet lukt de kleine te redden of al verzorgend mee te nemen, dan maken de olifanten een hard geluid voordat de kudde verder trekt. De dorpsbewoners horen dit en waarschuwen bij zo'n geluid de dierenbescherming. Die komt het olifantje redden en na een tijd in het weeshuis te hebben gewoond - om sterker te worden - brengen ze de olifant weer naar de jungle. Momenteel is er ook een olifant zichtbaar verwond aan zijn been, waardoor er een soort koker omheen zit. De olifant doet de koker af en kan zo te zien echt niet lopen zonder. De verzorger is er snel bij, geeft de olifant een kleine tik en doet de koker weer om. Zo redt de olifant het wel, al blijft het zo te zien behelpen. Mooi idee dat deze olifant in het weeshuis de hulp en tijd krijgt die nodig is om sterk weer terug te gaan naar de jungle. Het motto hier is: "an elephant belongs in the jungle" en hun werkwijze is diervriendelijk en aandoenlijk om te zien. Wanneer het voedertijd is mogen de olifanten in tweetal naar de verzorgers lopen. De rest van de groep wacht een stukje verder bij een hek, de een wat geduldiger dan de ander. Voorop de rij loopt het kleinste olifantje en al rennend komt hij dichterbij. Wat een schatje! Compleet met babyhaartjes en een grote dosis eigenwijsheid. Na elk tweetal olifanten probeert de kleine opnieuw eten te krijgen. De verzorger is er druk mee; elke keer wordt het dier vriendelijk de andere kant opgestuurd en elke keer komt het dier even later weer terug. Alsof er niks gebeurd is. Na het voederritueel loopt de gehele groep weer naar de grote vlakte verderop en op dat moment zien wij alleen maar olifantenkonten. Of nee, wacht even... Ja, de kleine draait zich om en rent tegen de stroming in om nog 1 poging te doen. Helaas; het lukt hem niet dus hij zal toch echt met de rest moeten wachten tot vanmiddag. Na dit schattige uitje en 100 foto's en filmpjes later, stappen we in de auto om naar onze volgende bestemming te rijden. We gaan naar de zuidkust, naar Tangalle. Hier verblijven we in een hotel buiten het centrum; rustig gelegen en direct aan het strand. Zwembad erbij, palmbomen om ons ons heen en drie dagen lang niks op het programma. We hebben ten slotte vakantie :-)

Liefs van ons!