De zee en de vulkaan

Van het ongerepte eiland Sulawesi vliegen we naar Bali. Daar aangekomen merken we gelijk dat dit eiland het meest toeristische eiland van Indonesië is. In positieve zin: waar de aankomst op Sulawesi chaotisch, lang wachten en dringen rond 1 bagageband was is de aankomst op Bali georganiseerd, erg vlot en van drukte rondom de bagage is geen sprake. We komen vroeg aan (8 uur in de ochtend) en dat is maar goed ook want de rit naar ons verblijf in Pemuteran duurt zo'n 4 uur. Onderweg stoppen we bij een traptempel aan het Bratan meer. Een mooie kennismaking met Bali voor Martijn en voor mij leuk om hier weer terug te zijn (een paar jaar geleden was ik al eens op Bali). Eenmaal aangekomen in Pemuteran zijn we heel blij met onze geboekte bungalow. Vrijstaand, ons eigen plekje, op een veertje gooi afstand van het strand. Lekker zwembad erbij en gelegen in een levendig deel van Pemuteran. Pemuteran is een klein, slaperig stranddorpje met 1 hoofdstraat waar aan de ene kant accommodaties en aan de andere kant wat warungs (kleine, goedkope eettentjes) en winkeltjes te vinden zijn. Levendig is dus een overstatement en dat is precies waarom wij voor Pemuteran gekozen hebben: het rustige Bali met (nog) weinig toeristen. Na het inchecken boeken we gelijk een excursie voor morgen. We gaan snorkelen bij het Menjangan eiland, voor de kust van Pemuteran. Dit is een bekende duik-en snorkelplek en voor ons allebei de eerste snorkel-ervaring dus we zijn heel benieuwd! Het valt niets tegen, zoals Martijn dat altijd zo mooi glas half vol zegt. Na een uurtje met een kleine boot gevaren te hebben (in een groepje van 8 mensen: een apart gezelschap, laten we het daar maar op houden) zijn we bij de eerste snorkelplek aangekomen: The Mangrove. Flippers aan, duikbril en snorkel op en gaan. Alsof we in een mega-groot tropisch aquarium zijn beland, zo mooi! Het koraal en de vele kleurrijke vissen bevinden zich op enkele meters onder ons waardoor we alles heel goed kunnen zien en soms omringd zijn door visjes. Allemaal heel kleurrijk en de een wat groter dan de ander. Eentje wat minder kleurrijk en erg groot en gelukkig alleen door Martijn gespot: een maureen. Als ik dit grote, als een slang bewegend zeewezen had gespot was ik regelrecht terug gezwommen naar de boot... We kennen elkaar gelukkig - in onze prille relatie - al goed en weten dat sommige dingen beter niet gezegd kunnen worden :-) Na een uur in het water te hebben gelegen lunchen we op de boot en varen we naar de tweede plek: Cave Point. Onze gids geeft al even aan dat deze plek meer koraal heeft en iets minder vissen. Het is er niet minder mooi op: we zwemmen over grote 'tafels' van koraal, trapsgewijs onder elkaar en vinden meerdere nemo's in de anemonen en spotten ook maanvissen. Dit stuk heeft ook veel muren die als diepe afgronden de donkerte ingaan. Ik - angsthaas dat ik ben - blijk onder water ook hoogtevrees te hebben dus Martijn en ik snorkelen hand in hand de mysterieuze dieptes over, totdat we weer boven het veilig voelende koraal zwemmen. Schattig, vinden we zelf :-)

De dag erop varen we met de boot naar Java. Bali en Java liggen (bij het noordwesten van Bali en het oosten van Java) op een uur ferry-afstand van elkaar af. Een chauffeur brengt ons naar Ijen waar we eerst voor mijn werk een paar hotels bekijken, waarna we naar ons eigen resort gaan. Dit resort ligt rustig in een vallei van rijstvelden met beboste bergen en vulkanen eromheen. Alleen is het vandaag niet heel relaxed aankomen. Er is een bruiloftsfeest die avond waardoor het hotel veel gasten ontvangt, die allemaal over het terrein lopen om foto's te maken en te spelen met een luidruchtige drone. Er staat harde muziek aan en de hele middag en avond staan in het teken van de bruiloft waardoor wij - en ook andere hotelgasten - zich niet erg op ons gemak voelen. Een goede nachtrust zit er deze avond ook niet in, wat lastig uitkomt aangezien de wekker om 3 uur 's nachts gaat. Daarnaast ruilen we nog laat op de avond van kamer aangezien onze 1e kamer herhaaldelijk wordt overgenomen door mieren die werkelijk o-ve-ral vandaan komen. We zijn de strijd aangegaan met slippers en bij de receptie gevraagde bug-spray maar na de zoveelste nieuwe aanval van het mierenleger, zijn we er klaar mee. De nieuwe kamer is een stuk beter gelukkig. We genieten samen alsnog van het feestje met de foute love-songs en proberen een paar uur slaap te pakken. De wekker gaat en in het donker rijden we met een jeep omhoog de Ijen vulkaan op. Ontbijten in de auto, die op een slingerweg rijdt, is niet echt geslaagd. Na een uur rijden zijn we op het punt waar vandaan we gaan lopen. Het is zo'n 3 kilometer waarvan de helft steil tot erg steil is. En dat is met weinig slaap, vrijwel geen ontbijt en een laag zuurstofgehalte zo hoog op de berg (we wandelen van ca. 1900 naar ca. 2400 meter) best pittig. Samen met onze gids houden we een laag tempo aan en stoppen we af en toe. De laatste kilometer is vrij vlak en ineens ontvouwt zich na een bocht een uitzicht wat het direct de moeite waard maakt. In het grijze vulkanische gebied kijken we omlaag het kratermeer in met een diameter van 1 kilometer. Dit is het grootste kratermeer van Indonesië en rondom het water van 70 graden stijgen enorme zwavelwolken de lucht in. De zwaveldampen worden door de wind verspreid, waardoor het uitzicht helaas niet erg ver is. Wel zien we het dagelijkse ritueel dat zich hier afspeelt. Hier werken mannen om zwavel te winnen uit de krater. Waar wij onze wandeling stoppen, dalen de werkers af de krater in die bestaat uit alleen maar stenen en diepe groeven. Met manden aan beide uiteinden van een houten lat die rust op hun schouders, maken zij 2 tot 3 keer de tocht met vaak totaal zo'n 70 kilo in de manden. Hoe dieper je de krater ingaat, hoe erger de aanslag is op de longen. Wij vonden de tocht al zwaar en merken het in onze ademhaling. Niets dan respect voor deze mannen, waarvan sommige tot na hun 70e doorgaan met dit werk. We staan een tijdje bovenop de Ijen vulkaan en de zon komt langzaam door de wolken heen. Dankzij een uitermate gunstige draai van de wind :-) krijgen we het perfecte uitzicht: het knalblauwe turquoise meer verschijnt en de dampen vormen een dikke wolk, links van het meer. Wat een uitzicht!

De wandeling terug is qua nodige energie minder zwaar, maar door de sterke daling remmen we steeds af op onze knieën. Daarnaast is Martijn al vanaf het begin van de excursie ziek. We zijn daarom blij dat we weer terug gaan naar ons hotel, ook al vonden we het meer dan de moeite waard.

De rest van de dag staat in het teken van nog even slapen, een fotoshoot bij het zwembad met panoramisch uitzicht en relaxen. De blog is weer bijgewerkt en wij zijn er klaar voor om morgen met de boot terug naar Bali te gaan. Daar wacht een goede vriend van Martijn, Rens die sinds een paar jaar in Australië woont, op ons en verblijven we in het kunstenaarsdorp Ubud. Binnenkort meer :-)